უკანასკნელი სიზმარი -(ილია ჭავჭავაძე)
ქართველი ერის მამამ იმ ღამეს უკანასკნელი სიზმარი ნახა, აფორიაქრბულს უმალ გამოეღვიძა, მთელი ტანი “ერის ცრემლებით” ჰქონდა გაჟღენთილი მოსვენებადაკარგული დიდხანს ვერ ინძრეოდა, შემდეგ ძალა, მოიკრიბა და სუნთქვაშეკრული საწოლიდან წამოდგა თითქოს ნაბიჯების გადადგმის ნაცვლად, იატაკზე მიცურდა, ხატებთან დაიჩოქა, მხურვალე ლოცვიდან ერთადერთი სიტყვა “ სამშობლო გადამირჩინე” გამალებით ჟღერდა.
დილით ოლღამ, ხატებთან ჩაძინებული ილია მოწიწებით გააღვიძა ილიამ მეუღლეს ღამის ზმანება უამბო:
“ თეთრი პერანგით ვიყავი შემოსილი, ოქროსფერ ცაში ვფრენდი ფრინველად , დიდხანს – დიდხანს გამლაღებელი, სიო დამაქროლებდა.
შემდეგ მიწაზე დავფრინდი, ყველგან სისხლი იყო დანთხეული, ვცდილობდი საკუთარი ცრემლებით გამეწმინდა, მაგრამ , რაც მეტს ვინდომებდი უფრო მეტად წითელი ხდებოდა. ერთ ადგილას ორმოდან ცეცხლის ალი ამოდიოდა, მიახლოვებისას უეცრად შიგნით აღმოვჩნდი ცეცხლი მეც მომედო, ვხედავდი ამას და საშველად ვინმეს მოხმობა მსურდა, ხმას ამოვიღებდი თუ არა გალობა ამომდიოდა გულიდან.”
გაღვიზებულს სული ამიფორიაქდა, - რა იყო? რას უნდა მოასწავლებდეს ნეტავი?
- ჩემო ილია შენი ბედისწერა ასეთია, ყველას სატკივარი გულთან, საკუთარი ჭრილობასავით გეწვის. უსამართლობას ებრძვი, მაგრამ მხოლოდ ერთი რას გააწყობ? ამხელა ქვეყანას ცოდვა – მადლს შენ, როგორ მოაგვარებ. ძილი გქონდა მშვიდი და ახლა ესეც დაკარგე. აკი ამბობ “ მარად და ყველგან საქართველო მე ვარ შენთანა”
ერთ გულში ამხელა საქართველო, როგორ გეტევა ღმერთმანი?!
- კარგი დაწყნარებაა ჩემო ოლღა!
- დასვენება გჭირდება, ჰაერზე გავლა.
- ასე სჯობს, მაშ კარგი მეეტლეს უბრძანე გაემზადოს საგურამოში წავიდეთ. წასვლა გადაწყდა. ილიას გული გონებას ცხოვრებაში პირველად არ ემორჩილებოდა.
გარიჟრაჟი იყო, შემოდგომის მზის სხივები აღმოსავლეთ კაბადონზე სისხლისფრად ლივლივებდა. მცხეთისკენ მომავალ ეტლში მეუღლეები, თვალებში უსიტყვოდ შეჰყურებდნენ ერთმანეთს.
- იქნებ აღარ წავსულიყავით, აღმოხდა ოლღას და თვალებზე ცვარ-ნამი დაედო.
- როგორც სამშობლოს ერთგულმა, პატრიოტმა ჩემი უღელი უღალატოდ ვზიდე, ადგილი არ დამრჩენია ოფლის უკანასკნელი წვეთი არ დამეღვარა, ბრძოლის ასპარეზზე ხელტიტველი ხშირად გავსულვარ და იქიდიან გამარჯვებული გამოვსულვარ, მწამს და მჯერავს ჩემი აფრიალებული დროშა მარადიულად იშრიალებს, დროის ქროლვა მას ვერაფერს დააკლებს , პირიქით სწორედ ჩემი ნაკვალევი გაიყვანს ჩემს ერს სწორ კვალზე.
- სდექ! იქუხა მჭექარემ ხმამ წიწამურის გადასახვევთან.
- რა გნებავთ? იკითხა ილიამ და მისი სიმშვიდე წუთით ყაჩაღსაც გადაედო.
მარადიული წამი, მაშინ გაქრა, როცა ტყიდან, რამდენიმე იარაღიანი კაცი გამოიჭრა.
- რა დაგიშავეთ? დაიგუგუნა ერის მამამ. რაა? ყაჩაღებმა ერთმანეთს გახედეს, ვერცერთმა მოახერხა პასუხის გაცემა.
- ნუ დააობლებ შენს სამშობლოს! იყო უკანასკნელი სიზმარის დასასრული- დასაწყისი.
ყველა ქართველის გული დაჭრა ი.მ ერთმა გასროლილმა ტყვიამ.
ნ. გვაზავა.
უკვდავების ბინადრები ანუ გენიოსთა გაბაასება
არავინ იცის გენიოსები, როგორ და საიდან მოდიან, სად იწყება მათი ნიჭის სათავე და სად მთავრდება. უფლისგან ბოძებული ძალა თუ დაწერული ბედისწერა, რომელსაც ცხოვრების განსხვავებული წესით გამოხატავენ. - გამარჯობათ! ძია კაცო.
- უფალმა გამარჯვება მოგცეს.
- რას ხატავთ?
- სულის ძახილს!
- რას გკარნახობთ თქვენი შინაგანი ხმა?
- სიცოცხლის უსაზღვრო სიყვარულს, თავმდაბლობას, უბრალოებას.
- უბრალოების – სიდიადე თქვენ ერთი შეხედვიტაც გეტყობათ.
- ღარიბი ნამდვილად ვარ, უბრალოდ კაცი, ჩემი სიმდიდრე აი ეს ჩემი შემოქმედებაა მხოლოდ. მათ ჩემს სულს ვბერავ და ცხოვრებას ვაქსოვ.
- ალბათ ყველა ადამიანს აქვს საკუთარი სულიერი განცდა. მეც მაქვს ჩემი შინაგანი მელოდია.
- თქვენ ალბათ მღერით არა?!
- ვმღერი?! ალბათ ვმღერი, მხოლოდ ლუქსებში, ჩემი პოეტური საღებავები სულის “საიდუმლო მუსიკას” გადმოსცემს.
- მსმენელი! უფრო სწორად მკითხველი ალბათ ბევრი გვეყოლება?!
- კი მეგობრები მისმენენ, მაქებენ კიდევაც.
- ბედნიერი ადამიანი ყოფილხართ! მე კი არ მყავს დამფასებელი, კაპიკებად ვყიდი ჩემს ერთადერთ სიმდიდრეს, რომ ვისულდგმულო. ჩემი მეგობარ-გამზიარებელი ღვინით სავსე ფიალაა, შევსვამ და მხოლოდ ის არის ჭირისუფალი, რომელიც ცხოვრებას მიმსუბუქებს.
- ცდებით, მეც თქვენსავით „ სულით ობლობის“ ტყვე ვარ! არსებობისთვის ცხოვრების ამ ქაოსში სფერო პოეზიაა, რომელიც მასულდგმულებს.
- ნუთუ ? .... მხატვარმა თანამოსაუბრეს ახლაღა შეხედა- გაოცდა თითქოს მის სათქმელს ღამის სტუმარი აჟღერებდა. ის რისი თქმან მას თავისი ცხოვრების მანძილზე სურდა ამ წუთში სხვისგან ისმენდა. ღამის ლანდს დააცქერდა პოეზიით გატაცებული მოსაუბრის ამოცნობა სურდა.
გაბრწყინებულ სახეს წააწყდა ენა ჩაუვარდა? თვალებმა გააოცა ...
თვალები, რომელიც არ ემორჩილება სამყაროს მსწრაფვავლობას, მშვენიერი სითუთით სავსე და მარადიულია.
ბურუსმა მოიცვა მხატვარი, ნაცრისფერი და შავი ტონები ერთმანეთში აერია. თავბრუ დახვეულს სტუმარი მოეშველა
- ცუდად ხომ არა ხართ? და ცივი ხელი შეახო, ჩამოჯდომაში მიეშველა, ღვინის სუნი შეიგრძნო ღამის სტუმარმა და აღმოხდა.
“ მთვრალია ყოფით, მთვრალია ცეცხლით.”
ღამის ლანდი ცოტა ხნის წინ, რომ სულის ობლობაზე ჩიოდა, ახლა უფრო უმწეოდ იგრძნო თავი. ვერ გარკვეულიყო რა მოემოქმედებინა. დაბნეულმა, მტელ იქ ყოფნის მანძილზე პირველად შეხედა ნახატს და თვალებს არ დაუჯერა ახლიდან დააკვირდა, გაოცებისგან აღმოხდა, - “ არხევს ახალი სიცოცხლის აკვანს”.
ჯირაფის ირმის თვალები.” უბრალოდ, მეტყველი, რწმენით სავსე ამავე დროს აფორიაქებული, სასოწარკვეთილი და მარტოობისგან მიუსაფარი.
ხელოვნების მეფე …... მხატვარი მეფე ... ფიქრობდა პოეზიის საფეხურზე ახლად მიმავალი მწერალი. სულის სიღრმემდე აღწევდა ჯირაფის თვალების ძალა. ჰანგების მგოსანი უფრო მეტი სიცოცხლის რწმენით ივსებოდა და ნაკარნახევი სიმების ტყვე გამხდარიყო.
მხატვრების სულის ძახილს ახლაღა ჩაწვდომოდა, მგოსანი მხატვრისკენ შეტრიალდა გაკვირვებულს უნდოდა გამოეკითხა ვინ იყო? რა იყო? ხორც შესხმული სასწაული თუ იყო? უნდოდა ეკითხა, მაგრამ სათქმელს თავი ვერ მოუყარა, გვერდით მიუჯდა-მისი ფიქრები ღვთიურ სასწაულს ვერ სცილდებოდა.
- ნუთუ ჩვენს შორის დაიარება გენიოსი. რა აზრი აქვს კაცის ცხოვრებას თუ საკუთარი ხელებით სულის მწვერვალები არ მოხაზა?
უკვდავების ბინადრები ღამის წყვდიადში გრძნობდნენ ერთმანეთის სიძლიერეს. თვითნასწავლი ცხოვრებისგან გატეხილი მხატვარი და ახლად აბიბინებული, ჯეჯილივით მოხასხასე მგოსანი. ( შემდგომში, პოეზიის მეფედ წოდებული მწერალი ) უკვდავების ბინადარნი ერთხელ, მხოლოდ ერთხელ შეხვდნენ ერთმანეთს. ორივეს მარტოობა სტანჯავდა, ორივე ღვინით იქარწყლებოდა ამაოებას, ორივე დიდი და ამოუცნობი დარჩა, ორივეს ერთი სატკივარი, ერთი ჭრილობა სამშობლო აწუხებდათ, და ამიტომაც დაიმკვიდრეს სამუდამო განსასვენებელი ქართველი კაცის გულში.
ნ. გვაზავა.
მასწავლებელი
-როდის დაიწყე წერა?
-პატარა, რომ ვიყავი.-რა დაწერე პირველად?
-ლექსი.
-გახსოვს?
-არა,არ მახსოვს.
-ეხლა რას წერ?
-მოთხრობას,
-რა თემაზე?
-დედა-შვილიბაზე,უფალზე,
-უფალზე რას წერ?
-ის,რომ მარადისობის საწყისია,რომ ადამიანმა უფლამდე მისაღწევად მრავალი განსაცდელი უნდა დაითმინოს,რომ ცხოვრებისეული შეცდომის ანუ ცოდვის გარეშე ცხოვრება უღმერთოა.
-ყველა გზა უფალთან მიდის?
- ალბათ,მაგრამ ვფიქრობ ეს გზა შენ თვითონ უნდა იპოვნო.უფალი ყველა ადამიანის სულში ცხოვრობს,მერე შენ თვითონ უნდა ეძიო,ეძიო და აუცილებლად იპოვნი.
-მე,როგორ ვიპოვნო უფალი?
-რაკი სურვილი გაქვს,შეეცადე და....
-შენ,როგორ იპოვნე ღვთის გზა?
-მეც ვცდილობ ვიპოვნო,ვიარო და ვეძიო.თუმცა ვიცი, რომ ვუყვარვარ.
-საიდან იცი, რომ უყვარხარ?
-ვგრძნობ,რომ სულ ჩემს გვერდითაა.
-მეც ვუყვარვარ?
-უფალს ყველა უყვარს,ისე როგორც მშობელს შვილი.
-მეც მიყვარს უფალი,აი ჯვარი მკიდია გულზე,როცა მიჭირს ვკოცნი და ვლოცულობ.
-კარგი გოგო ყოფილხარ.
გოგონამ დიდხანს მიყურა,ფიქრიანი თვალებით,მერე ადგა და გაიქცა,მიფრინავდა პეპელასავით მსუბუქი,ნარ-ნარით.არ ვიცი ასე გაიფრენდა ჩვენი საუბარი თუ გონებაში ჩარჩებოდა,ჩაილექებოდა მასში რაიმე???ყველას ხომ ჰყავს
თავისი მასწავლებელი.....
ჩემი მასწავლებელი ჩემი ცხოვრებაა...და ალბათ ასე საიდანღაც ამოკითხული,მოსმენილი და ნასწავლი...მერე ჩემში, რომ ჩაილექა და ჩამომაყალიბა.ეხლა კი ვწერ,ვწერ ,რომ მერე თქვენ გალაღდეთ,არ დაკარგოთ გზა....მარადისობისკენ სავალი....უფლისკენ სავალი....
თამარის ნააბანოევი
შუადრღისით როცა ბუნება ისვენებს, მწერების ჭრიჭინი და იქვე მორაკრაკე ხევის ჩხრიალი ისმის. სწორედ ეს ხმები გაფხიზლებენ და სიცოცხლის რაობაზე მაგანიშნებენ, მაგრამ დამფრთხალი ჩიტივით გული საგულეს არ გაქვს, აქ ხომ სიკვდილია გაბატონებული.შეიძლება აქ ოდესმე მართლაც იყო სამოთხე. მერე ....მერე
ღმერთმა შემუსრა ცოდვილნი.... გამოყარა, მერე...დასეტყვა.... ან წარღვნის შედეგად გაანადგურა.....ეხლა........ეხლა კი დარჩენილია დანაოჭებული,დაბერებული სამოთხე.
მიწაში ჩამხმარა თამარის ნააბანოევი,დროთა სვლაში მიწას ისიც შეუჭამია,არ დაუნდია,ამ ამ ათიოდე წლის მანძილზე გაუნახევრებია კიდეც პატარ-პატარა ნაოთახევებია დარჩენილი.ერთი დიდი პალატაა ალბათ სამეფო.ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს ღამღამიბით ახლაც მოდიან წარსულის აჩრდილები,ახლაც ესტუმრებიან ხოლმე და ისევ ისე ახურებენ დადოფლისთვის აბანოს.
დგას თამარ მეფის ნააბანოევი ცივი, გაშეშებული, ოცნებებით სავსე შესცქერის ცას და მზის ამოსვლას იმედით ეგებება.გაყურებს გზას და ისევ უცდის სამეფო დროშა, როდის გამოჩნდება,როდის მოესმევა ცხენების თრაქა-თრუქი.
მიწა.....მიწა კი არ ინდობს ჭამს.... ჭამს ისე,როგორც სჩვევია....
ნააბანოევი კი სიამაყე შემორჩენილი დამსგავსებია მომაკვდავ მოხუცს, რომელიც ეს ესაა სიკვდილის მოლოდინში გაალამაზეს.
ბევრჯერ მიფიქრია და ალბათ ყველას მათ შორის, ვისაც არმაზის ხევში
თამარ მეფის ნააბანოევი უნახავს....იქნებ აქ არის ქალი მეფის საფლავი?იქნებ აქ
ამ მიწის სიღრმეშია მისი ბინა?იქნებ ახლა გვეძახის, აქ ვარ ჩვენ კი არ გვესმის,არ გვინდა გავიგოთ, ან ჟრიამულში იკარგება მისი ხმა?
მაღალო ღმერთო,თქვენ უკეთ იცით,როდის დადგება ჟამი,საქართველოს გამდიდრებისა.ან იქნებ მისი საფლავი ერთი მთლიანი საქართველოა?თამარი კი ყველა ქართველი ქალის გულში ჩაბუდებული წმინდანი?......
ჩვენ კი აღმოსაჩენად ჩვენ გულებში უნდა ვეძიოდ.
ხმა გავრცელდა არქეოლოგები მოდიანო....მიხარია....ღამე თითქმის არ მძინავს,...
ყოველ დილით მივრბივარ და ვკითხულობ-რა არის ახალი?- ვიპოვეთ...-.ვიპოვეთ....
-რა იპოვეთ?....გული ამოვარდნას მაქვს.
-საქართველო ვიპოვეთ....
-საქართველო? ვერ ვაგებ....
მერე არქეოლოგებმა ნაპოვნი ქაღალდი გაშალეს,იქიდან თამარის სამშობლო ბრწყინავდა.
ქართველი მიწის შვილი
გონებაში მხოლოდ ნანახი,ოდესღაც მშობლიური უტრიალებდა....უცხო ცამ ვერაფერი აუწყა,მერე ადგა და სანაპიროს დაუყვა,ზღვიდან მონაბერი ნიავი მშობლიურ ამბორად ეჩვენა და თაბრო დაახვია,მერე ყურებიც დაეგუდა და რაღაცა ხმები ჩაესმა,ჯერ არეული, მერე ნელ-ნელე გაარჩია, შვილები ეძახდნენ დედაააა...დედააა...არც მათ შიოდათ,ანდაც სწყუროდათ ობლობა ატირებდათ,სულიერი ობლობა...მერე ატირებულმა დეიდა ქეთომ, ზღვის ეკრანზე ნათლად გაარჩია, როგორ გამოჩნდა სახლი აი მისი გაზრდილი შვილები მათი სევდიანი სახეები...
მაგრამ, მოიცა....გული აღარ ააქვთ?გულ-მკერდი გაპობილა?მხოლოდ ხანდახან როცა ცრემლი დაეცემა მაშინ გაიელვებს წამებით და მერე ისევ ქრება.
DდეიდაQქეთოს გაუჭირდა მიჩვეოდა იმას, რისი ნახვაც ყველეზე მეტად უნდოდა,თავიდან ნელ-ნელე უახლოვდებოდა,აკვირდებოდა, მერე ფეხები ვეღარ დაიმორჩილა...დედის დანახვაზე შვილები სიხარულით ხტოდნენ,დედაც ეხვეოდა კოცნიდა,სითბო ედებოდა მთელ სხეულში.... ფეხებიდან დაიწყო,მერე ნელ-ნელე გულამდე მივიდა,როგორ უცნაურად სცოდნია მონატრებას, გაიფიქრა დეიდა ქეთომ ...დედა შემოგევლით,როგორ დაგტოვეთ, როგორ გავძელი უთქვენოდ, მერე სიამე ყელშიც მასწვდა ალბათ ცრემლი მახჩობს სუნთქვას შეეცადა....მაგრამ,მონატრებულმა წარმოსახვითმა სამშობლომ არ დაინდო. შეიძლება ვერც კი იცნო...
ზღვის პირას გამორიყული გვამი იპოვეს,გულზე ხატი ეკიდა,მეორე მხარეს ამოტვაფრული ქონდა; მე ქართული მიწის შვილი ვარ.
იგავი პატიებაზე
იგავი პატიებაზე ცხოვრობდა ერთი კაცი. ცხოვრობდა, ცხოვრობდა და შემდგომ, როგორც ხდება ხოლმე, გარდაიცვალა. გარდაცვალების შემდეგ მან აღმოაჩინა, რომ სხეული აღარ ქონდა, მხოლოდ სულიღა დარჩენილიყო - გამჭვირვალე სული, რომელშიც ყველაფერი ჩანდა. დაღონდა კაცი. სხეულის გარეშე რაღაც არასასიამოვნო და უხერხული გახდა მისი არსებობა. მის გამჭვირვალე სულში ფერად-ფერადი თევზებივით დაცურავდნენ ფიქრები - მისივე ფიქრები, მის მიერ ოდესღაც ნაფიქრალი. ყველა მისი მოგონება კი სულის ფსკერზე ელაგა - მიდი და შეათვალიერე, თუ გინდა. იმ მოგონებებს შორის იყო ზოგი სასიამოვნო, ზოგი კი - უსიამოვნო. იყო ისეთებიც, რომელთა დანახვაც კაცს შიშის ზარს სცემდა. გადაწყვიტა გამოებერტყა ეს ცუდი მოგონებები თავისი სულიდან, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. მაშინ ლამაზი მოგონებები ზემოდან დაალაგა, ცუდები კი ქვემოთ ჩატენა და გაუდგა თავისი დანიშნულების გზას. ღმერთმა თვალი შეავლო კაცს და არაფერი უთქვამს. კაცმა იფიქრა, ალბათ, სიჩქარეში ვერ შენიშნა ჩემი ცუდი მოგონებებიო და გახარებული სამოთხისკენ გაეშურა, რადგან ღმერთს სამოთხის კარი არ მიუხურავს მისთვის. გავიდა დრო. ძნელი სათქმელია რა დრო გავიდა, რადგან იქ დრო სხვაგვარად მიედინებოდა, არა ისე, როგორც დედამიწაზე. კაცი ღმერთთან დაბრუნდა. - რატომ დაბრუნდი? - ჰკითხა ღმერთმა - მე ხომ არ დამიხურავს შენთვის სამოთხის კარი ? - უფალო, - უპასუხა კაცმა, - ძალიან ცუდად ვარ შენს სამოთხეში. ნაბიჯის გადადგმისაც კი მეშინია - კარგი იმდენად ცოტაა ჩემს სულში, რომ ვერ ფარავს იმ ცუდს, რომელსაც ვატარებ. ჩემს სიცუდეს ყველა ხედავს. მეშინია. - რა გსურს ჩემგან? - ჰკითხა სამყაროს შემომქმედმა. - შენ ყოვლის შემძლე და მოწყალე ხარ, უფალო, - უპასუხა კაცმა. - ჩემი სულის ყველა კუნჭული იხილე, მაგრამ არ შეგიჩერებივარ, როცა ჩემი ცოდვების დაფარვას ვცდილობდი. მოიღე მოწყალება, მომაშორე ყოველივე ცუდი, რაც ჩემშია. - სულ სხვა თხოვნას ველოდი შენგან, - უთხრა ღმერთმა, - მაგრამ შეგისრულებ, რასაც მთხოვ. მოაშორა ღმერთმა კაცის სულს ყველაფერი, რისიც მას სცხვენოდა: დაავიწყა მოგნებები ღალატსა და გაუტანლობაზე, სიმხდალეზე, სიცრუესა და ცილისწამებაზე, სიხარბესა და სიზარმაცეზე. მაგრამ კაცს სიძულვილთან ერთად სიყვარულიც დაავიწყდა. წარუმატებლობებთან ერთად კი წარმატებებიც წაიშალა მისი მეხსიერებიდან. იდგა ღმერთის წინაშე სული - სრულიად გამოცარიელებული. მაგრამ ღმერთი მოწყალე იყო და ისევ დაუბრუნა სულს ყველაფერი, რაც მას ავსებდა. მაშინ ხელახლა კითხა კაცმა: - მითხარი, უფალო, როგორ მოვიქცე? თუკი კეთილი და ბოროტი ასე გადაჯაჭვულნი ყოფილან ჩემში, სად წავიდე? ნუთუ ჯოჯოხეთში? - სამოთხეში დაბრუნდი, - უპასუხა ღმერთმა. კაცი დაბრუნდა სამოთხეში, მაგრამ გავიდა დრო და კვლავ მივიდა ღმერთთან. - შემომქმედო! - უთხრა კაცმა. - შენს სამოთხეში ცუდად ვარ.ყოვლის შემძლეო და მოწყალეო, შემიბრალე, მაპატიე ჩემი ცოდვები. - კარგი, გაპატიებ! - უპასუხა უფალმა. ღმერთმა აპატია კაცს მისი ცოდვები და კაცი დაბრუნდა სამოთხეში. მაგრამ გავიდა ხანი და ის კვლავ მივიდა ღმერთთან. - ახლა რაღას მთხოვ? - ჰკითხა ღმერთმა. - შემომქმედო! ცუდად ვარ შენს სამოთხეში. ყოვლის შემძლე ხარ და მრავალმოწყალე. შენ ჩემი ცოდვები მაპატიე, მაგრამ მე ვერ ვპატიობ საკუთარ თავს. გთხოვ, დამეხმარე. - ველოდი ამ თხოვნას, - უპასუხა ღმერთმა. - მაგრამ ეს ის ქვაა, რომელიც შენ თვითონ უნდა ასწიო.. სიყვარული პატიებით იწყება. ვაპატიოთ საკუთარ თავებს და შემდგომ უკვე შევძლებთ სხვების პატიებასაც.შიო მღვიმობა (სულიერი გარდატეხვა)
მერები ორმოც წელს გადაცილებული კაცი გახლავთ,იგი უფლის განგების წყალობით დღესასწაულზე, შიო მღვიმეში აღმოჩნდა,უფლის სწამდა,მაგრამ რწმენა, რომელიც ამ შემთხვევის წყალიბით მიიღო, მხოლოდ ღვთისგან დაშვებით,გამორჩეულ ადამიანებს ხვდებად ხოლმე წილად.წმინდა ნაწილებიდან საოცარი ძალა იგრძნო,თითქოს მის სულს საკინძე გაუხსნეს და იქ უფალი დაბინავდა...მას შემდეგ შეცვლილი ახალ ადამიანად ქცეულიყო.ერთ დღესაც სახელოსნოს მიაშურა,იქიდან დიდხანს არ გამოვიდა,ჭედდა და ჭედდა
საკუთარი ცხოვრების უკანასკნელ შესვენებას,გული თუ უგრძნობდა რაღაცას,ადამიანი ხომ ხანდახან ისე მიყვება წინათგრძნობას არ იცის...იქნებ ასეთ შემთხვევაზეა ნათქვამი რაღაცნაირად უნდა გარდაიცვალო,რომ არ დაგივიწყონ?
ერთ დღეს ტაძრიდან დაბრულებულმა,სახელოსნოს მიაშურა,იქიდან გრძელი სკამი გამოიტანა და ეზოში დადგა,მობინადრეები ლოცავდნენ...ღმერთმა გაგახაროს შენს მეტმა ვერავინ მოიფიქრა,ერთი სკამი არ იყო დაგვესვენა ხოლმე.
..მერე..... მერე ღმერთმა ცოტა ხანში, უდროოდ წაიყვანა ამ ქვეყნიდან,ხოდა ხალხმა უკანასკნელად სწორედ ამ სკამზე შეასვენა....ვინ იცის რას ფიქრობდა, როცა სკამის საზურგეს, ანდა ფეხებს ჭედჭა? უფალზე?უფალზე კი ნამდვილად ფიქრობდა.
Комментариев нет:
Отправить комментарий